001.jpg002.jpg003.jpg

Kawaleria Dywizyjna 17 Dywizji Piechoty

1 września szwadron wraz z 72 kompanią kolarzy przebywał w rejonie Czerniejewo-Nidom. W nocy z 2 na 3 września żołnierze przemaszerowali do Zagórowa, a kolejnej nocy - do Rychwała. 5 września, po kolejnym nocnym przemarszu szwadron znalazł się w rejonie Chylin-Władysławów obsadzając wraz z macierzystą dywizją przedmoście "Koło". 6 września na rozkaz gen. Kutrzeby dywizja ruszyła na wschód. Następnego dnia szwadron znalazł się w Rożniatowie. 8 września żołnierze prowadzili rozpoznanie w rejonie dworu Gawrony. Następnego dnia szwadron osłaniał od zachodu natarcie dywizji na Górę Św. Małgorzaty i Gaj Stary. 10 września oddział ubezpieczał lewe skrzydło dywizji oraz utrzymywał łączność z sąsiednią 14 DP w rejonie Karsznice-Śladków Podleśny-Śladków Rozlazły-Gieczno. Około godz. 15:30 oddział dotarł do Borowca i w rejonie lasu na północ od Gieczna wykonał uderzenie na wycofujące się z Piątku I i III batalion niemieckiego 26 pp. W lesie żołnierze napotkali na ciężki dywizjon artylerii niemieckiej (najprawdopodobniej I dywizjon 66 pułku artylerii), który rozbili zdobywając 12 dział 150 mm, 4 wozy amunicyjne, 4 cekaemy, 2 samochody i 2 motocykle. O zmroku szwadron został zluzowany przez III batalion 70 pp i spędził noc we wschodniej części Śladkowa Rozlazłego. Na kolejną noc przeniesiono się do Lorenek. W ciągniu dnia, 12 września, szwadron rozpoznawał kierunek Władysławowo-Kębliny-Osse. Nawiązał łączność z 55 pp z sąsiedniej 14 DP. W późnych godzinach wieczornych zarządzono odwrót za Bzurę. Szwadron wycofał się po linii Wypychów-Czerników-Janowice-Goślub-Siemienice. Odwrót zakończył się w godzinach porannych 13 września, oddział zatrzymał się w m. Wojciechowice, w ciągu dnia żołnierze prowadzili rozpoznanie na kierunkach Ktery-Głupiejew-Bryski oraz Siemienice-Goślub-Janowice. Wieczorem szwadron przemaszerował do m. Krzyżanówek i następnego dnia prowadził rozpoznanie po linii Orłów-Borówek-Bielawy oraz Orłów-Oszkowice-Jasionna-Mąkolice. Pierwsze rozpoznanie wykonane siłami 4 plutonu wpadło w zasadzkę pod Borówkiem. Pluton został rozbity, zginął dowódca - ppor. rez. Stelmaszyk, a do szwadronu powróciło zaledwie 13 ułanów. Wieczorem oddział przesunął się do Jackowic, a następnego dnia - do Rybna. 17 września miał osłaniać od południa przeprawę 17 DP przez Bzurę która miała odbywać się na wysokości Mistrzewic. O świcie szwadron zajmował lasek w północno-zachodniej części Adamowej Góry. Podczas bombardowania lasku o godz. 9:45 oddział poniósł poważne straty. Zginął m.in. mjr Szczerbik. Bomby osczędziły ułanów z 1 plutonu por. rez. Wyszyńskiego, który został wcześniej wysłany na rozpoznanie. Ocalałych zebrał por. rez. Mukułowski i połączył się z 1 plutonem w lesie Radziwiłka B. Całość liczyła ok. 80 ułanów i oficerów i dołączyła do Wielkopolskiej BK, przeprawiła się wraz z nią przez Bzurę i walczyła dalej w Puszczy Kampinoskiej, a także w obronie Warszawy.

 

Obsada personalna (stan na 1 IX 1939 r.):

dowódca szwadronu - mjr Władysław Kazimierz Konstanty Szczerbik († 17 IX)
zastępca dcy - por. Roman Wołkowicz
wachmistrz szef - st. wachm. Franciszek Florkiewicz
nadetatowy dca łączności - ppor. rez. Bernard Hartwich

1 pluton
dowódca - por. rez. Zygmunt Stanisław Wyszyński

2 pluton
dowódca - por. rez. Teodor Stanisław Mukułowski

3 pluton
dowódca - ppor. rez. Władysław Gzowski

4 pluton
dowódca - ppor. rez. Teodor Stelmaszyk († 14 IX)

pluton km
dowódca - ppor. rez. Jerzy Henryk Karłowski
zastępca dcy - wachm. Stanisław (Igancy?) Bandosz († 17 IX?)

stat4u